Reka Kolektif’in geçtiğimiz yıl 11. Yeni Metin Festivali kapsamında prömiyerini yapan oyunu “Aşalım Bunları” yolculuğuna devam ediyor. Reka Kolektif’in birlikte üretim (devising theatre) metodu ile ürettikleri oyunun merkezinde Lauren Berlant’ın Zalim İyimserlik kavramı var.
Daimi Krizler ve Döngüsel Kayıplar: “Aşalım Bunları”
Oyunun odağında; bitmeyen kriz halinin olağanlaştığı ve yasın sürekli ertelendiği günümüz atmosferinde, yüksek umutlar ve alçak kaygılar arasında devinen bir çift var. Krizin devamlılığı trajedileri askıda bırakmış, hazırlandığımız dünya mevcudiyetini yitirmiş, toplumsal krizlerin yükünü kendini hem sermaye hem ürün olarak tanımlamak zorunda olan birey üstlenmişken; Aşalım Bunları “rağmen” nasıl devam edeceğimizi araştırıyor.
Oyunun konusuysa şöyle; belirsiz bir çift eve japon balığıyla döner; balığa istediği her şey olabilme şansı sunmaya çalışırlar. Bu çabanın ta kendisi balığın ölümüne sebep olan heteronormatif bir aile trajedisine dönüşür ve oyun tam da burada başlar. Biri sivil toplumda, diğeri de teknoloji sektöründe markalaşmayı hedefleyen bu çift; asansörlerinde gerçekleşen bir çocuk ölümünün gölgesinde hayallerine ve fırsatlara tutunma çabasını nasıl sürdürebileceklerini araştırırlar. Bu yası ne kadar sahiplenebilirler, ne kadar geride bırakabilirler? Kişisel çabaları onlara sıkıştıkları akvaryumda nefes olur mu? Yoksa ne kadar uğraşırlarsa uğraşsınlar bu bitimsiz krizin etkisinde savrulacaklar mıdır? Peki yasın performansı ürünleşebilir mi?
Mekan, zaman ve olay örgüsü içinde doğrusal anlatıyı kıran, karakterleri sıklıkla performansın içinde döngüsel bir dile sıkıştıran sahneleme ve metin Aslı Ekici ve Rıza Efe Reis’e ait. Reis, aynı zamanda oyunda performansın tetikleyicisi niteliğindeki canlı kamerayı opere ederek yakaladığı imajlarla, seyircinin bakışını canlı olarak tasarlıyor. Ceren Kaçar ve Görkem Örskıran, manalı bir iletişim kuramayan ama yine de birbirlerine bağımlı bir çifti canlandırıyor. Bu çift birliktelikleriyle sonu gelmeyen bir krizi tetikliyor. Hareket tasarımı Senay Arslan’a, video tasarımı Zeynep Duman’a, ses tasarımı Ozan Demir’e, ışık tasarımı ve uygulaması ise Umut Rışvanlı’ya ait.
50 dakikalık oyun, bir çiftin artık imkansızlaşan “o” şeyi taklit etmekten başka şansının kalmadığı bir olasılığı konu alıyor. Sahnede canlı kamera kullanarak karakterleri ikinci bir performans katmanıyla sınayan oyun; sahne üzerindeki bu mekanik kuvvetin etkisi ile sürekli belirsizliğin kucağındaki dünyamızın duygusal iklimine selam gönderiyor.
