1923…

1989’un 31 Aralık gecesi ne hüzünlüydü, bi bilseniz. Halen içimde durur aynı mahzunluk.
Babamsız ilk yılbaşıydı, daha 6-7 ay olduydu vefat edeli.
Sudan çıkmış balık gibiydik ailecek.
****
Denize bakan oturma odamıza kurulmuştu yılbaşı sofrası. Babamın her gece 3 kadeh diye iddia ettiği, aslında 4 sayılması daha doğru olan rakısını yudumladığı yere.
Bitek televizyon açıktı, bizlerse öylece oturmuş bekleşiyorduk.
Güya eğlenilecekti? Ne alakası var?
Herkesin başı önde.
****
Yaşanmışlıkları yok sayamam, aristokrat bi adamın oğluyum ben.
Babamın kendisi aşçıyla, hizmetçiyle, konaklarda büyüdü misal. Geldiği yaşamdan öğrendiği gibi şatafatlı yetiştirdi bizleri de.
Sözgelimi; her yılbaşı gecesi, maaile, en süslü giysilerimizi giyip mutlaka bi baloya giderek falan sürdürüyorduk ömrümüzü. Uymamız gereken büssürü ritüeller, şunlar-bunlar var idi.
Sonradan kendim seçtim, halk çocuğu olarak yaşama devam etmeyi.
Üniversite kantinlerinde, Beşiktaş deplasman trenlerinde, çay ocaklarında, birahanelerde, mendireklerde, sahillerde sürtüp edebiyatçı olmayı.
İyi ettim, has ettim.
(Şimdilerde o mendireklere girilmesi yasak. Ne yazsam ”suç” olur, susayım en iyisi. Ama hep susacağım anlamına gelmesin)
****
Sırtım pencereye dayalı oturuyordum ol yılbaşı gecesi 89’un, liman manzaralı oturma odamızda.
Evimiz, apartmanın dördüncü katı. Minare yüksekliği gibi bişiydi yani.
Birden… Ablamın yüzü değişti;
-”Aaaaa”!
-”Nooluyo yaa”? gibi şaşkınlık ve korku dolu sesler çıkardı benim arkama doğru. Gecenin karanlığına doğru.
Tedirgin oldum, hemen fırladım sandalyeden tabi. Allah sizi inandırsın; babacaazımın silüeti, hayaleti, hatta kendisi falan belirdi sandım pencerede.
Ablam ve tüm aile tanıktır. Meğerse arkamdan ışıklar saça saça Ufo geçmiş.
Benden başka nasıl bi yılbaşı hatırası bekliyordunuz ki, neden şaşırdınız?
****
Şehrin göbeğidir, apartmanların tam ortasıdır, nasıl da hiçbi yere çarpmadan o kadar alçaktan uçtu, bilemiyorum?
Bizim pencereden Ufo geçti.
Hayatımdan babam geçti.
Hemen hemen aynı şeydir.
****
Avuntu işte… Bazen ölenlerin hiçbi yere gitmediğini, hatta vefat ettiklerinin farkında olmadıklarını düşünürüm…
Örneğin, babam halen işyerine gidip geldiğini sanırmış?
Örneğin, ben şu anda Yeşilgiresun’a köşe yazısı yazdığımı sanırken, halbuki öleli 10 yıl olmuş’muş falan?
Örneğin, sizler çoktan rahmetli olmuşsunuz, ama bu yazıyı okuduğunuzu sanıyormuşsunuz filan?
Gezegendeki işleyiş aynen sürüyor… Bizler başka bi frekanstayız.
Yokuz ama varız sanıyoruz… Belki de benim kızlarım; “Babam sağ olsa, şimdi bi yılbaşı yazısı yazardı” diye ağlaşıyor… Belki de sizin çocuklarınız, sağ olsanız gazete okuyor olacağınızı hayal edip duygulanıyor.
Belki bu yazı o gözyaşları?
Belki ortada yazı-mazı yok?
İmiş…
****
Bütün dostlarıma, sevenlerime, kıymetli okurlarıma gülücüklerle dolu, Mustafa Kemal’in yolunda güpgüzel, yepyeni bi yıl diliyorum.
1923’te kurulmuş Türkiye Cumhuriyeti’ni, kâinatın bugüne değin gördüğü en sinsi zihniyetle 2023‘te yıkmayı hedefleyenleri yüce Allah çarpsın inşallah.
Bunlara inat, Milli Piyango bileti falan da almayın ha!