Dikkat edelim diyorum; ama şunu da biliyorum ki, genellikle yoğun duygular içinde olduğumuz zamanlarda bilincimiz devre dışıdır. Bilinçaltımızın kapıları ise ona düşüncelerimizle yükleyeceğimiz y…eni değer-inanç veya yönermeleri uygulamak için almaya müsaiddir. Kısaca dikkat, bilince ait olduğu için, doğal olarak ortalıklarda olmaz. Tümüyle bedenimiz bilinçaltımızdan hortlayan, algılarımızı çarpıtan, olaylarımızı puslandıran coşkulu duygularımızın yönetimindedir.Bu nedenle bu yoğun/coşkulu duygular ortalığa çıkmadan güzel bir “yetenek” kazanmaya çalışalım.

Bizi ele geçiremeyecek kadar küçük boyutta duygulara da sahibiz. Bu küçük duygularımızı gözlemleyelim. Bu duyguların bize hangi düşünceleri hatırlattığını; yani beynimizde nasıl vıdı vıdı ettiklerine; hangi sözleri bizlere tekrar tekrar söylettiklerine; dışardan bize söylenen hangi sözleri/nasihatleri kabul ettirdiklerine dikkatimizi verelim. Dikkatimizi verirsek, bilinçaltımızda gizlenmiş hikayelerin bizleri nasıl etkilediğini anlayabilir; zaten küçük boyutta olduğu için “bilincimizle” onları, yöntemler de kullanarak, değiştirebiliriz.

Böylelikle duygulara dikkat eden, ortaya çıktığında onların sözlerini işiten, değiştiren gözlemcimizi ve de eylemcimizi içimizde yaratmış oluruz. Kısaca, güzel bir “yetenek” kazanmış oluruz.

İşte, ancak bu noktada ” ruhumuz özgürleşir”!

Ruhumuz, duygu karmaşıklığımızın; yani “gölgelerimizin” kafesi içinde kendini dile getiremeyecek kadar hapistir. Ancak duygularının dizginini eline alabilen, onları dönüştürebilen insanın ruhu özgürdür ve kendi yolunda yürümektedir.

Bir çok kişi, henüz duyguların tetiklenme aşamasında, “bu durumun ilahi düzen/Yaradan/Allah karşısında bir önemi yok” gibi kendisini güçlendiren ve yaşamın gerçekliğini bozup, gerçekliği ölüm diyarına taşıyan güçlü değer-inançlarıyla olayları önemsiz kılar. Böylelikle, henüz coşkulu duyguların kapıları açılmak üzereyken, yüklenerek kapıyı kapatmış olurlar.

Bunu çözüm olarak görenler var. Evet, belirli bir aralıkta çözüm olabilir; ama bir çok farklı negatif yan etkileri vardır. Bunlardan bir tanesi: kişinin enerjisini yaşama akıtmasını engeller. Dolayısıyla, kişi öyle bir noktaya gelebilir ki, yaşamamaya başlayabilir.

Dünya’da yaratıldığımız için “yaşama varlığımızı akıtmanın” fonksiyonlarımızdan biri olduğuna inanıyorum. Duygularımız da bu noktada önemlidir. Yaşama dokunan en önemli kollarımızdan biridir. Bu nedenle “yaşamın bu noktası önemsiz” gibi kalıplarla duygularımızı görmemezlikten gelmek yerine, ortaya çıkmasına izin verip onları gördükten/anladıktan sonra, istediğimiz şekilde dönüştürme “yeteneğimizi” geliştirmek; hatta bu konuda uzman olmak gerektiği düşüncesindeyim.

Hepimizin çöplerimizin/lekelerimizin/yıpranmışlıklarımızın üzerine halılar örterek kapatmak yerine; onları temizleyecek/onaracak ekipmanlara/donanıma sahip olmamız dileğiyle…..Dünya’mız Cennet’imiz olsun!… Sevgiler:)