Mektup beni düşündürdü; çok etkilendim. Sizlerle paylaşmak ve ne düşündüğünüzü öğrenmek istiyorum.

***

Doğan hocam, herkesin çocuğu olmak zorunda mı? Çocuk olunca önceden hayatının ne kadar anlamsız olduğunu anlıyorsun, diyorlar. Bana hiç öyle gelmiyor. Allah bana çocuk sahibi olmayı nasip etmedi. 3 kez tüp bebek de denedim olmadı. Kısmet değilmiş dedim. Kafama da takmadım. Fakat insanlar bunu çok büyük bir sorun olarak görüyorlar. Ve bu konu için sanırım üzülmeni bekliyorlar. Fakat ben üzülmüyorum. Herkesin anne veya baba olmak zorunda olmadığını düşünüyorum. Yani “Vardır Allah ‘ın bir bildiği” diyorum. Bu arada hocam 10 yıllık evliyim. En yakın, canım ciğerim, kardeşim dediğim arkadaşlarım benden hamileliklerini gizlediler. Artık yakın bir arkadaşımın sesi soluğu kesilince anlıyorum ki hamile… Sonrasında da bütün iletişimlerini kesiyorlar. Çocuklu aileler ile görüşüyorlar. Bu bana çok tuhaf geliyor. Bunun psikolojik bir açıklaması var mı acaba? Ne düşünüyorlar, kıskanacağımı mı? Yoksa gözüm mü kalacak? Ne var bunun arkasında çok merak ediyorum hocam. Bana böyle davranmaları beni çok üzüyor. İnanın çocuk sahibi olmamak bu kadar üzmüyor.

***

Sanırım sizin de içiniz cız etti. Bana yazdığı için okuruma teşekkür ediyorum. Öyle sanıyorum ki, uzak duranlar, ilişkiyi kesenler, onu üzmemek için böyle yapıyorlar. Ama gerçek ne? Çok açık seçik söylüyor: “İnanın çocuk sahibi olmamak bu kadar üzmüyor.” Neden açık iletişim içine girme cesareti gösteremiyoruz? Varsayımlarla kendimizce “doğru” olan bir tavır alıyor, bir davranış yapıyoruz, ama sakındığımız “yanlış” durum ortaya çıkıyor. Çevresinde böyle bir durumla karşılaşan okurlarım oldu mu acaba? Sizin düşünce, gözlem ve önerilerinizi merak ediyorum. Selamlar.