Aşağıdaki mektubu okuduktan sonra düşünce ve değerlendirmenizi paylaşmanızı isterim.

***

Merhabalar

Ben senelerce özel sektörde çalışmış bir mühendisim. Çocuğum olana kadar kendini işe vermiş, terfi etmiş, İstanbul şartlarında çabalamış bir beyaz yakalıyım. Eşimde aynı şekilde… Doğum izni sonrasında çocuğumu 4 aylıkken bırakmaya kıyamadım. Devletin verdiği ücretsiz izin ve yarı zamanlı çalışma haklarımdan yararlanmama izin verilmedi ve işten çıkartıldım. Hiç üzülmedim kendi kararımdı ve çocuğuma iki yaşına kadar ben bakacaktım. Eşim kararı bana bıraktı, yanımdaydı. Çevremden olumsuz tepkiler aldım. Çocuğumla evde olduğum bu sürede, emzirmeyi bırakmak zorunda kalmadım, oyunlar oynadım, kitaplar okudum, parklarda dolaştım… 0-2 yaşın önemini kimseye anlatamadım ancak çocuğumun gelişimini gördükçe ne kadar doğru bir karar olduğunu anladım. Sonra yeniden iş buldum, konfor alanımdan çıktım, çabaladım…

Bu maili şunun İçin yazdım.

Eşiniz asgari ücretle çalışmıyorsa, geçim sıkıntısı çekmiyorsanız, mama ya da bez almak sizin belinizi bükmüyorsa yapmayın bunu çocuklarınıza. İş bulunuyor. Yeniden başlanıyor. Ama ilk yaşlarda çocuklarınıza yapılanlar düzeltilmiyor. Öyle bir algı var ki… Artık şunu düşünmeye başladım evde çocuk bakmak insanlara zor geliyor… Evet kadın çalışmalı sonuna kadar destekliyorum. Ama özel sektörde olan günde en az 10 saat evde olamayan anneler en azından ilk iki sene emek verin çocuğunuza ve dünya güzelleşsin olmaz mı? Sevgiler.

***

Evet, siz ne düşünüyor ve nasıl değerlendiriyorsunuz? Zaman ve emeğiniz için teşekkür ederim