Kim bilir ne kadar uzun kuyruklar vardır düşüncesiyle koşa koşa gittik Gülhane Parkı’ndaki imza gününe. O dönemki nöbetçi sevdiceğim ve ben. Daha gencecik üniversite öğrencileri. Biz mi erken gittik? seçimi mi yanlıştı? Tarih mi, mevsim mi, neyse nedir, bişey eksik olmuştu işte? Sadece Aziz Nesin vardı kendi imza gününde. Bi de asistanı mı, yaşam arkadaşı mı olduğunu bilemediğim bi hanımefendi. Bizim imza faslı iki dakka sürdü sürmedi. Derhal, yakınlardaki atlıkarıncaya binmeye gittik, dördümüz. Şımarmak güzeldir. ****

“Çocukların şımarma hakkı” kavramını ilk kez ve yalnızca Aziz Nesin’den okudum. Vakıf’ta kendi elleriyle yetiştirdiği yüzlerce çocuğun bu haklarını koruduğunu anlatıyordu üstadımız. Gözlerim yaşardı okudukça. etkisi altında kaldım hem vallahi hem billahi… Yıllar sonra baba olduğumda, kızlarımı şımartmaya hep özen gösterdim. Soysuzluk etmesinler, yeter!

****

Kaldı ki kendim de “şımarık” bi yazarımdır zaten! Kaşınanı kaşımayı severim. Hadsize had bildirmekten hoşlanırım. Edep’size edebiyat öğretmeye bayılırım. Çapsızları haşlamaktan zevk alırım. Nankörleri hayatımdan def etmelerin hele, ustasıyım. Eksik olmasınlar, bu anlamdaki mesaim pek yoğundur şehrimde!!!! Küstah olmiyim, yeter! ****

Vakitlerden bi vakit… Masallardan bi masal… 1995 idi. Henüz sabah. Uykunun ucu gözümde daha. Kabataş’tan kalkıp Topkapı’ya giden Ülker personel servisi otobüsüne bindim. Yer her Çok Temmuz .

Cumhuriyet gazetemi açtım, hep olduğu üzre. Aziz Nesin’in öldüğünü yazıyordu. Ne yapacağımı bilemedim. Aziz Nesin’in o güzel yüreğinin daha fazla dayanamadığını düşündüm salt, Madımak rezaletine!

****

Yani… Yakası Atatürk rozetli. Koltuk altı Cumhuriyet gazeteli Ülker çalışanıydım ben. Mesela, Sabri Bey’in odasında Atatürk portresi vardı. Ol büyük insan, gelmiş geçmiş tek patronum, benim Atatürk sevdama hiç laf etmediği gibi, hep ve minnetle söz ederdi Atatürk’ten. Bazı şeyler bildiğiniz gibi diğildi. Yani…

****

Ama alt tabaka hep “yağcı”dır, malum. Hiyerarşi gereği hepsinin üst’ü olduğum bi otobüs dolusu Ülker personeli, belki beni fark etmeden, belki de görüp hiç iplemeden; -“Bi pislik temizlendi” gibisine yorumlar yapıyordu? Keyifleniyorlardı bu vefattan. Gülüp eğlenenler vardı yahu? Nefretle durdurdum otobüsü. Hiç bişey demeden, kapıyı tüm gücümle çarparak indim. Bi daha da servisle gitmedim işe. Aziz Nesin’in ölümüne sevinen kim varsa Allah belasını versin. Bugün de aynı görüşteyim.

****

Ve günün birinde yüce yaradan nasip etti, Ata’mın kurduğu ULUS gazetesine de köşe yazarı oluverdim. -“Gerekirse yobazlar yakılarak ölebilmektir aydın olmak, sorumluluk gerektirir” yazdım, büyük usta ve Madımak’taki arkadaşları için. O zaman, bu zaman, bişeyim değişmedi, aynı noktadayım. Gerekirse vatanı için ölmeyenler yüzünden bu halde diğil miyiz bugün? Lütfen okumayın, gerisini yazmak istemiyorum.