PAŞA

(derim ki.. zeki müren’i bi de böyle analım.. detay bulamadım ama bu makalemi ULUS’taki köşeme yazdığımı sanıyorum..

buyrun.. 2010 yılına hoş geldiniz)

**** ****

PAŞA

sokak kedilerini rahatsız etmemeyi prensip edinmiş bi yaşam felsefesinin insanıyım..

kaldırımlarda pinekleyen esrarengiz kedilerin, ille de ordan geçecem deyu huzurlarını bozmayı asla istemedim.. bunu dünyadaki en ayıp şey olarak kabul edip, derhal karşı kaldırıma geçmeyi alışkanlık edindim şol vefalı ömrümde..

aynı biçimde, yolların, caddelerin asıl sahibi olan kedi ahalisi, beni görüp de araba altlarına falan kaçıp gizlenmesin düşüncesi, yalnızca yürüyüş güzergahımı değil, tüm hayatımı da en deriniyle etkiledi..

”ulan bugün naapmasam da kedilere en ufak bi zarar vermesem” ruh haliyle evden çıkan başka bi adam yaşamakta mıdır yeryüzünde, valla henüz duymadım?

en azından, bana yapılmış bi başvuru yok; ”bizler de senin gibi düşünen bi grup samimi arkadaşız, bu konuda ruhani liderimiz olmayı düşünür müsün, bu akşam balkaya pastanesi’nde buluşalım mı” denmedi daha..

biraz turgay şeren’i anımsatan bi duygudur bu.. üstad’ımız, dünya üzerinde kendinden başka hiçbi kaleciyi beğenmemiştir.. mesela, o’nu dikkatle dinlediğinizde, futbol yaşamı boyunca hiç gol yememiş olduğu hissine kapılırsınız.. bunun gibi, ben de kedilerden başka hiçbi mahlukatı beğenmedim hayatımda..

dünyam, sokak kedileri üzerine kuruludur..

****

kediler türk milleti gibidir.. bi arkadaşımdan, italya sokaklarında da kedi olduğunu öğrendiğimde, tahminen 30 yaşında olmama karşın, çok şaşırmış ve çok üzülmüştüm..

üzülmek ne kelime, var oluş nedenim kökünden sarsılınca hayata küsmek durumunda kalmıştım uzun süre..

başka memleketlerde de kedi yaşıyo olması gerçeğini halen içime sindirebilmiş değilim.. bunu öğrenmemiş olsam, daha iyiymiş diye çok sorguladım beynimi.. hatta, hiç doğmamayı bile tercih ederdim galiba..

artık 45 yaşıma gelmişim, son 15 yılımı bu büyük hayal kırıklığı yüzünden başım önde, ayakta zor durarak geçirmişim.. para, pul, makam, çoğu dünyevi kavramdan soğumuşum.. gerek kutsal kitapta, gerekse yasalarımızda, insanları dünyamızdan soğutmak deyu bi suç yok, napayım?

herşey de benden beklenmesin..

****

yaşam bi matematiktir.. söz gelimi, mizah ve müzik de geniş bi matematik bilgisi, daha doğrusu, matematik zekası gerektirir.. lafı nereye getireceğini bilmeyen adamın gülmece yazısı yazamayacağı gerçeği gibi, bi ölçü sonraki notayı önceden hissedemeyenden de müzisyen olmaz.. hadi utanmasam, kedilerin yaşamının bile bi matematiği vardır diyeceğim..

ekonomi fakültesi bitirmiş, ulu bi ekonomist olarak, eşimin ilkokul 5’e giden yeğeninin matematik ödevine yardım etmem istendi geçende.. çok da sevdiğim bi velettir kerata, görülmemiş bi iştahla oturdum masaya.. yedi düveli küçümseyen bi ifadeye bürünmüştü; ’’getir bakim şu soruları evlat,şu sizin fani öğretmen ne istiyo, hoh hoh hoo’’ der gibiydi, suratım..

sorudaki hıyarlığa bak.. ’’saat üzerindeki akrep, yelkovan ve saniye günde kaç kez bi doğru parçası oluşturur’’? ulan ben nerden biliyim? akrep hangisiydi, onu bile tam hatırlamıyom.. doğru parçası desen, öyle bişi hiç duymamışım..

benim tamamen kendime özgü harfler, heceler, sözcükler, cümleler ve giderek terimler eşliğinde anlattıklarımdan sonra çocukcağızın iyice kafası karıştı tabi.. itiraf edeyim ki, anlattıklarımdan ben de hiç bişi anlamamıştım..

yunus emre, mevlana, modern folk üçlüsü, sol anahtarı, doğru parçalarının günün birinde eğrilme ihtimali, Beşiktaş çarşısı, din ve ahlak bilgisi, şinasi’nin şair evlenmesi, zeki müren’e neden paşa dendiği, hepsini birbirine karıştırmışım işte..

ödevin sonlarına doğru, çocukta dersten de matematikten de öğretmenden de okul denen kavramdan da nefret duyguları baş gösterdi.. ne yapacağımı bilmez hallere düşürdü beni eşşekherif..

ve ömrüm boyunca ne zaman başıma gelecek diye beklediğim o benzersiz soruyla da karşı karşıya kalıverdim.. ‘’yaa enişte, büyüyünce bunlar benim ne işime yarayacak, mesela ev alırken bunlara göre mi alacam’’ demesin mi? bunu da duymuştum artık şu hayatta.. ne diyim daha?

****

bu soru, bi insanın hayatındaki dönüm noktalarından biridir.. ilk okul öğretmeni’nin ölüm haberini duyduğunda şöyle bi afallar insan, yumruk yemiş boksöre dönüşür.. diğer ölümlere benzemez, anne gibi bildiğin bi öğretmenin vefatı.. bu büyük acının panzehiri, işte bu sorudur.. duyduğun an kendine gelir, hayata kaldığın yerden devam edersin..

iyi ki, iki ayrı istasyondan kalkan tren sorusuna denk gelmemişim, buna da şükür.. gedikkaya’dan kalkan bi uzay mekiği ile, kale mahallesi’ne inmekte olan bi ufo, çıtlakkale semalarında çarpışır mı şeklinde bi soru olsa bişi yok, gayet basit, yanıtlarım onu.. amma, tren konusu öyle değil ki..

bindiğim tüm trenlerde, Beşiktaş taraftarları olarak deplasmana gidiyorduk ve tümünde de kör kütük sarhoştuk.. hiçbişi anımsamıyorum.. nasıl yanıt vereyim tren problemlerine?

mesela, ankara garı’nda trenden bi inişimiz vardır, sanki Beşiktaş kapalı’sı değil, müttefik kuvvetler ankara’ya giriyo.. görülmüş, duyulmuş bi ‘’hava’’ diğil.. henüz, adımıza ‘’çarşı’’ denmemiş o yıllarda, ama aslanlar gibi Beşiktaş kapalı’sıyız nihayetinde.. alemin kralı gelmiş, başkent’e iniyo, daha ne olacak?

****

valla, ne olsun iyilik sağlık işte.. engelli kardeşlerimizin bi günlüğüne de olsa askerlik yapmalarını anımsadım da ’’halkı askerlikten soğutma’’ yasasının anlamsızlığı düştü aklıma.. yukardaki tüm ‘’soğutma’’ lafları bunun çağrışımıdır..

engelli kardeşlerimizin asker selamı veren o mübarek elleri varken, biz askerlikten soğumayız..

yeşil şeriat bayrağı ülkemizi kuşatırken, görevinin gereğini yapmayan ‘’paşa’’lar bile soğutamaz bizi askerlikten..

zeki müren bunların bilcümlesinden daha delikanlıdır..

her kedi asker doğar..