Uzun lafa gerek yok. Aşağıdaki mektup kendi içinde bir bütün. Söyleyeceğini söylüyor.
***
Hocam merhaba,
Zeynep ben. Instagram hesabınızdan paylaştığınız “Kaybedenler Ülkesinden Bir Mektup” adlı yazınızla ilgili olarak çok benzer bi hikayemi sizinle paylaşmak istiyorum. O mektuptaki birey gibi ben de hayatım boyunca hep öğretmen olmak istedim. Lise tercih döneminde hem evimize çok yakın hem de aile isteği ve hocalarımın açıkta kalırsın şeklindeki düşünceleri yüzünden bir ilçe uzaklıktaki öğretmen lisesini değil de ilçemde ki sağlık meslek lisesini tercih etmek zorunda kaldım.
İlk zamanlar çok zorlandım hatta düz liseye geçiş yapmak için günlerce yalvardım. Ama kimse beni dinlemedi, dinlemek bile istemedi. Abim ön lisans mezunuydu ve onun görüşleri daha mantıklı geliyordu aileme. ilk iki yılım böyle boşluk içerisinde geçti. Lise 3’e geçtiğim yıl babamın çok sevdiği bir arkadaşının kızı da benim okulumu kazanmıştı; lâkin kız 1 hafta dayanamayıp hemen başka liseye geçiş yaptı; sebebi meslek dersleri onu çok zorlayabilirmiş, üniversite sınavına hazırlanamazmış. ilk defa o akşam babam bana ne istediğimi sordu. Bende de inat var, hem de şöyle bi Trabzonlunun olabileceği en güzel inatlardan. Dedim ben devam edeceğim bu okuldan mezun olacağım bu saatten sonra başka bi okula uyum sağlayamam.
Devam ettim hocam hem de herkese inat çok çalışarak çok okuyarak. Ama hayalimden hiç vazgeçmeyerek. Lise son da staja çıktık; dedim ki kendime evet Z. sen bu mesleği yapmayacaksın ama staj da hiç bir hastanın ahını almayacaksın! İşini, senden isteneni en güzel şekilde yapacaksın.
Böyle yaptığıma inanıyorum; her poliklinikte elimden geleni fazlasıyla ortaya koydum. Sonra sınava girdim ve şu an özel eğitim öğretmenliği 3.sinif öğrencisiyim. Üniversite tercihlerinde sadece kendime bir soru sordum: Z. sen kendini nerde görmek istiyorsun? Bu kadar!
Ben çok mutluyum, bu süreçten bile. Çünkü dönüp baktığımda hiç pes etmemişim. İnsanlara umut olsa keşke hikayem. Aileler bazen çok farklı bir bakış açısıyla ve dayatmayla bizi karşı karşıya bırakabiliyorlar, ama pes etmeyen meyvesini bir gün geç de olsa alıyor hayattan. Buna inanmış bir birey olarak söylüyorum; bazen sadece kendini dinlemek ve kendine inanmak gerekiyor. Sevgilerle. Sağlıkla kalın…
***
Böyle bir evladınız, arkadaşınız, eşiniz, komşunuz, vatandaşınız olsun istemez misiniz? Değerli genç arkadaşım Z.’ye bana yazdığı için teşekkür ediyorum. Bütün dileğim onun gibi düşünen ve inanan evlatlarımızın çoğalması.
1
2
3
4
5
6
