herkes birbirini gayet iyi tanır küçük yerleşim birimlerinde.. gizli saklı bi iş çevirmek olacak iş diğildir.. atalardan-dedelerden gelen ahbaplıklar sayesinde, daha doğduğun gün, şehrin en az yarısı senin hakkında iyi-kötü bi fikir sahibidir zaten.. sır sahibi olabilme ihtimalin asla bulunmadığı gibi, ilaveten gizemli bi fikrin, yaşama dair olağanüstü bi planın da olamaz ölünceye değin..
sakıncası yoktur hem, bi tiyatro sahnesine de benzetilebilir kolaylıkla, deniz kıyılarının küçücük kentleri.. insanlar, sırası geldiğinde sahnede belirip, repliğini söyleyen ve sonra da susuveren birer oyuncu gibidirler.. bi çoğunun yürekleri; rüzgarlı, bi miktar çalkantılı, açıklarda yer yer kaba dalgalı denizler gibi olmuştur geçip giden yıllar içinde..
bi ömür boyu aynı havayı soluya soluya, esrarengiz bi ruh haline bürünür bu beyni efsunlanmış adamlar.. en az, içlerindeki fesatlık duyguları kadar abartılıdır onların, dostlarına gösterdikleri sevgi ve ilgileri de..
yüzelli yıldır hangi yöreye ait olduğuna karar verilememiş; ‘’ormanların gümbürtüsü başıma vurur’’ türküsü, en çok da bizim buraların adamlarına uyar..
****
benim şehrimin bildik, sıradan dost sohbetleri, adeta bi atom mühendisleri odası genel kurul toplantısı kıvamında geçer.. orada bulunan bi yabancının, sözgelimi başka diyarlardan gelmiş bi misafirin gözünde bu ortam, samimi söylüyom, aşağı yukarı bi uzay kapsülü fırlatma rampasının verdiği hayranlık duygusuyla eş değerdedir..
inanın pek gariptir.. kimisi boş gözlerle gaste okusa da, bazısı sürekli çevre masalarla konuşuyo olsa da, tahminen10 gişiden oluşan grupta diğer 9’u asla birbirini dinlemese de, şehrimiz sohbetleri tadına doyulmaz cinstendir ezelden beri.. masadaki ana mevzu neymiş, bi önceki geveze adam ne anlatmış, saatlerdir hangi konu etrafında dönülüp duruluyormuş, bunlara bikez olsun önem verilmez giresun’da.. maksat, yan yana oturmak ve hiç durmadan gonuşuk etmektir..
bizimkisi de oldukça hararetli bi dost sohbetiydi evvelsi gün millet bahçesi’nde..
üç beş arkadaş oturmuş, dereden tepeden laflıyorduk.. çocukluktan kalma, ölesiye sevdiğim bi canım kardeşim, kendi çok kitap okuyo olarak bilinmesinin de verdiği cesaretle; ” seni çok beğeniyorum gürsel’ciğim, yazılarına bayılıyorum ulan” deyiverdi bana birdenbire, omuzlarımı elleriyle şiddetle sarsarak.. öylece kalakaldım..
halbuki, daha iki dagiga önce çorum leblebilerini anlatıyodu, dönmüş de yan masadaki başka birine.. mevzu nasıl olup da bana dönüştü tam anlayamadan, ne olur ne olmaz mantığıyla; ”sağol gardeşim, senin beğenin çok önemli tabi” falan gibisine bişiler geveledim nezaketen, ne yapayım? elimdeki gasteyi yeni bırakmış, tam; ”su samurlarının çiftleşme zamanlarını gösteren belgeseli izlediniz mi lan’’ girizgahını içeren gayet bilimsel bi konuya geçiş yapacaktım ki, ister istemez konu ‘’kendim’’ olunca masada, utandım.. gözlerimi yere eğiverdim..
aman Allahım, başıma gelen işe bak; ”yok yavrum yok, şimdi bırak mütevaziliği.. ben özellikle takip ediyom seni, yazılarında yerellikten yola çıkıp evrenselliği yakalıyosun epeydir” demesin mi bi de bu sevgili arkadaşım? yahu ne yapacağımı şaşırdım, elim-ayağım birbirine dolandı, oturduğum sandalyeden düşüyordum az kalsın? şuraya gelip hergün çayımızı içiyoruz ne güzel, durup dururken neden evrenselliği yakaliyim, deli miyim la ben?
****
keşke, alçakgönüllülük gösterip de başımı öne eğmeyeydim, lafı hepten o’na bırakmayaydım, daha da dizginlemek mümkün olmadı bizimkini.. beni yere göğe sığdıramadığı yetmezmiş gibi, bi de elinde megafon varmışçasına yüksek sesle konuşmuyo mu, etraftakilere iyice rezil oldum arkadaş.. ‘’yok yok, bu hıyar var ya bu hıyar, yazılarında hiç de belli etmeden evrenselliği yakalıyor artık.. o ne fırlamadır, siz bakmayın böyle sus pus oturduğuna, o ne hergeledir bilmezsiniz’’!!!
kızardım bozardım, bütün millet bana bakıyo bi yandan, ne edeceğimi bilemez oldum.. azıcık yatışsın diye, ben ‘’estağfurullah kardeşim, o senin gönlünün güzelliği’’ dedikçe daha çok bağırıyor bizimki; ‘’siz nerden bileceksiniz oğlum, anaokulundan beri arkadaşız biz, evrenselliğe ulaştı bu artık tamamen, zaten deliydi, tam uçtu, tam’’!!
eyvah ki, hem de ne eyvah!! zaten minicik bi kentte yaşıyoruz, en ufak bi gelişme kısa sürede herkes tarafından duyuluyo, ne yapacam ben şimdi? en azından anneme durumu nasıl izah edecem?
****
şimdi bissürü insan anneme geçmiş olsun’a gidecek.. ” vah vah, ayten hanım, büyük geçmişler olsun, senin küçük oğlan geçen gün parkta otururken evrenselliği yakalamış galiba, zaten abisi de tam akıllı diğildi, Allah başka dert verip de derman aratmasın bacım”..
hadi, buyur şimdi.. misal, ablam çok korkup bana böbreğini falan vermeye kalkışacak, abim iyice telaşlanarak yurt dışından tedavi masraflarım için yengemi gönderecek.. gördünüz mü, hepi topu bi çay içerken başıma geleni?
aksi gibi, sülalenin istanbul kanadı da karışacak işin içine.. ne bileyim; ‘’bunun şu sıralar bi haltlar yiyeceği belliydi zaten, baksana bi iş kurup çalışacağına, evrenselliği yakalamış kendi kendine.. rahmetlük gaya abi bunu çok şımartmış canım’’ falan deyip duracaklar..
en çok da o gün masamızda olmayan diğer yakın dostlarıma yanıyorum.. aralarından tekbi akıllı adam çıkmadığı için, ne olduğunu da anlamaz bunlar, telefonlarım susmaz olur artık; ”yaa gardeşim, bize haber vermeden evrenselliği yakalamışsın, nooldu, biyerin acıdı mı, bişeye ihtiyacın var mı, bizim yapabileceğimiz bişey var mı, karakola mı düştün nerdesin, hemen geliyoz” diyip, ne olduğunu öğrenene kadar mahvolacak çocuklar..
****
asıl büyük dert evde helbet.. kızlarıma ve analarına ne diyeceğim? olcay evliyken de öyleydi, mutlaka birilerinden duymuş olur, ama bakalım ben anlatacak mıyım diye, direkt olarak açmaz hiçbi konuyu inadına.. planımı yaptım, ben açacam;
”valla hiç sormayın” diyerek başlayacam söze, ”sabahleyin kendi kendime, ne güzel yerel yerel oturuyordum, öğleden sonra bi ara bana bi haller oldu, gözlerim falan karardı, bi sis bi bulut indi derken, tekrardan gendime gelince bi de ne göreyim, evrenselliği yakalamamış mıyım”?
yeminle benim bi suçum yok..
1
2
3
4
5
6
