Karı koca ilişkisi çocukları derinden etkiliyor. Çocuklar büyüyüp anne baba olduğu zaman gördüklerini kendi çocuklarına yaşatıyorlar. Bu nesiller boyu devam ediyor. Neden? Ailede ve eğitimde bu konuya üzerinde durulacak ciddi bir konu olarak henüz bakılmıyor. Bu konuyu canlı tutmak bana çok önemli görünüyor. Bu nedenle aşağıdaki mektubu paylaşmak ve görüşlerinizi almak istiyorum. Mektubu yazan okuruma içtenliği için teşekkür ediyorum.

***

Annem ve babam kendimi bildiğimden beri anlaşamayan bir çift. Babam huysuz, gücünü annemi psikolojik şiddetle ezerek kanıtlayan bir eş. Bunu hem bizim gözümüzün önünde hem başkalarının yanında yapan bir eş. Annem evde hep ezik, hep babamı alttan alan, sürekli küfür yiyen ama susan, söz hakkı asla tanınmayan, kararları önemsenmeyen, hatta bir konu hakkında düşüncesini söylese babam tarafından alay edilen bir kadın…

Saygı, sevgi görmediği bir evliliği hala sürdürüyor hala mutsuz ve her seferinde bana dert yanıyor. Haklı olduğunu biliyorum ama artık annemin mutsuzluğundan, babamın bencilliğinden bıkmış durumdayım. Ve babamı sevmiyorum, çünkü anneme yaptıklarını bizi büyütürken bize de uyguladı. Babam küçükken de dedem ona uygulamış, dedem babaannemi hep dövermiş vs. Babamı anlıyorum ama anlamak kızgınlığını kırgınlığım geçirmiyor. Kimse geçmişine dayanarak yaptığı kötülükleri haklı duruma getirmemeli, değil mi?

Evliyim çocuğum var annem gibi dert yanan bir anne olmak istemiyorum. Eşim babam gibi biri değil çok şükür. “Hayatında en çok neyin özlemi var dese,” biri… Birbirini seven anne babanın çocuğu olmayı çok ama çok isterdim. Karısına ve çocuklarına saygılı bir eş, babanın hasreti hep içimde olacak. O yüzden çocuğumun yanında eşime sarılırım, eşime sevgimi saygımı gösteririm. Keza eşim de aynı şekilde. Tabi bizim de tartışmalarımız oluyor ama sonuçta birbirine sarılmış bir anne baba, karısını öpen bir baba ve eşini öpen bir anne görüyor çok şükür.

***

Birbiriyle insan insana konuşan saygı ve sevgi dolu karı koca, sağlıklı bir aile. Erkeği yetiştirirken mi yoksa kadını yetiştirirken mi hata yapıyoruz? Yoksa içinde yaşadığımız toplumun kültürü öfkeli erkek ve ezik kadın yetiştirme seçeneğinin ötesinde başka bir olanak bırakmıyor mu? “Karısına ve çocuklarına saygılı bir eş, babanın hasreti hep içimde olacak,” cümlesini okuyunca içim sızlıyor. Bu hasreti hep içinde taşıyan bir milletin çocukları olmak kaderimiz mi? BİZ, değerli okurlarım, çocuklarımız için farklı bir gelecek inşa edecek güce sahip miyiz? Mustafa Kemal Atatürk gibi bir liderimiz var; benim cevabım: EVET! Sizinle aynı ekipte olmaktan güç alıyorum. Selamlar.