Bir edebiyatçı olarak daha çok edebi değeri yüksek metinler yazma derdindeyim. Fazla sevmesem de siyaseti ve bu konularda yazmayı, duyarlı bir insanın etrafında olan bitene kayıtsız kalması düşünülemez ve onca badirenin içinde birkaç kelam etmek elbette geçiyor içimden. Siyasi görüşüm doğrudan yana olmaktır her zaman lakin günümüzde akla kara, iyiyle kötü, güzelle çirkin öylesine iç içe geçmiş öylesine ayırt edilemez hale gelmiştir ki bunları ayırt edebilecek halis bir kalp ve duru bir düşünce, sağlıklı bir sağduyu kesinlikle gereklidir ve şarttır.

Ezilen büyük bir çoğunluk var. Devlet bir yandan vergileriyle, en temel ihtiyaçlara sürekli yaptığı zamlarla insanları eziyor, işveren bir yandan sosyal güvencesiz, asgari ücret denilen açlık sınırının altındaki ücretle çoğunluğu sömürüyor, avm’ler büyük sermaye sahipleri bir yandan… Kurtlar sofrasının tam ortasında çaresiz, psikolojisi bozuk, mutsuz insanlar topluluğu hızla büyüyor ve bu durum büyük şehirlerin büyük şartlarında, insanı hapsederek evle –iş arasına, daha belirgin ve şaşırtıcı bir şekilde karşımıza çıkıyor. Düşünmeye ve dinlenmeye vakit bulamayan yorgun, yoksul ve çaresiz insanı yönetmenin kolaylığını bildiğinden iktidar sahipleri, bu düzeni sonuna kadar destekliyor.  Yani şunu bilmeliyiz ki halkı düşünen yok, varsa yoksa paralı yandaşlar, oy derdi, iktidarı elinde bulundurma hırsı, varsa yoksa fakir edebiyatıyla aç bırakıp, üşütüp,  birkaç kömür ve makarnayla kandırma derdi…  Ve çoğunluğun sürü olduğu yerde istenilen kararların rahatça ve pişkince alınıp demokrasi kelimesinin altından dikta rejimlere doğru yol almak kaçınılmaz son.

Bankalar insanların yardımlaşmayı unuttuğu zamanda ayrı bir kan emici ve sömürü düzeni olarak çıkıyor karşımıza. Her şey insanın yararına sunulmuş gibi cazip gösterilen kredi imkânları ve kredi kartı kullanımı, bir kez bulaşıldı mı halkı tüketim zindanına kilitleyen büyük bir oyundur aslında. Kira öder gibi diye başlayan ev satma tezgâhı da ki hangi semte göre kira öder gibi tartışılır aslında insanları yıllarca ne ev sahibi ne de kiracı yapan sadece kendilerine bağımlı bir hayat sürmemizi sağlayan başka bir oyun. Taksitle tatil yaptırıp tüm sene ödeten, kredi kartlarını bedava dağıtıp hiç kullanmadığınız halde kullanım bedeli adı altında haksız kazanç sağlayan, ödenemeyen borcu faizlerle katlayıp kullanıcıyı mağdur eden hatta ödenemeyen borçlardan dolayı insanları intihara kadar sürükleyen, cazip koşulları olduğuna psikolojik oyunlarla tüketiciyi inandıran kan emici bir düzenden daha fazlasıdır aslında planların ardındaki. Halkın eline geçen üç beş kuruşun hesabını yapıp onu da ellerinden hangi yalanlarla alırızın derdine düşmüş güçlerin etrafımızı aç kurt gibi çevirdiğini görmek, ne can sıkıcı… Televizyonlarda bilinçaltına atılan hiçbir reklam gerçeği yansıtmıyor. Daha fazla al, daha fazla harca, bu senin kesinlikle ihtiyacın cümlesini müzikle, görüntüyle, sinemada 25. kare denilen teknikle, sokak panolarıyla,  yazılı medya aracılığıyla öylesine inandırıcı hale getiriyorlar ki tüm bunlardan sağlam bir kafayla sıyrılabilmek kapitalist düzenin bu oyunlarına karşı oldukça bilinçli olmayı gerektiriyor.

Cep telefonu kullanımı neredeyse onsuz nefes alamayacakmışız gibi öylesine hayatımıza girdi ki bunun farkında olan gsm şirketleri, kampanya üstüne kampanya hazırlayarak insanların kafasını karıştırıp daha çok konuş, daha az öde tekniğiyle devleşmeye bizi de iletişim kuruyoruz adı altında ki çoğu gereksiz konuşma, soymaya ara vermeksizin devam ediyor. Baz istasyonlarının ve konuşurken telefonların yaydığı zararlı manyetik alan konusu ise üstü kapalı, değinilmeyen, bir müddet sonra insanların yine dev ilaç şirketlerine kanser tedavisi için para ödeyeceği başka bir kumpas…

Ezilen büyük bir çoğunluk var ve onların sırtından fildişi kulelerine yükselen, nefsi doymayan aç ruhlu hırsızlar. Parayla elde edilen güç kimin elindeyse, güçsüzü daha da ezerek kendine bağımlı hale getiriyor. Önceden ayağa takılan prangalar günümüzde düşünceye takılıyor. Köleliğin şekli değişti sadece, insan ruhuna verdiği eziyet aynı.   Bize düşen tüm bu oyunları fark edip kimsenin sırtımıza basmasına izin vermemek. Her zaman sistemin parçası olmak zorunda değiliz. Sıra dışı demek çoğunluğun kabul gördüğü yanlışların farkına varıp, düşünce imbiğinden geçirerek olayları, kendi farklı yolunu bulabilmek, kendi doğrularına erişebilmek demektir. Sağlıklı bir düşünce yapısına ulaşabilmek, televizyon seyrederek değil, okuyarak kazanılır.  Bu konuda Hayrettin Karaca benim için elleri öpülesi bir insandır. Varlıklı bir insan olmasına rağmen etrafımızda dönen dolapların o kadar farkındadır ki cep telefonu bile kullanmadığını söyler. Karaca markasının kurucusu olmasına rağmen on yıldır üstüne kıyafet almadığını, giysilerini yamadığını söyleyen bu değerli insan, Tema Vakfının kurucusu olması nedeniyle de ayrıca alkışlanması gereken nadir insanlardan.

Özgürlük kavramını düşündükçe doğayla hep bir bağı olduğunu düşünürüm nedense. İnsanoğlunun kirli ellerini dokundurmadığı yerlerdedir belki beynimizdeki kilitlerin anahtarı. Lakin o kadar küçülttüler ki dünyayı, parmak uçlarında hızla döndürüp istedikleri yerlerde hâkimiyet kuruyorlar. Ne derelerimiz kaldı özgürce akan, ne hayvanların doğal yaşama alanları ne dalgalarında oynaştığımız doğal kıyılar. Hayvanları resimlerden ve hayvanat bahçelerinden, denizi akvaryumdan bir müze gezer gibi seyrederek bilecek çocuklarımız ve yaptıkları resimlerde yeşil renk çoktan tükenmiş  olacak .

Kırıp zihnimizdeki kilitleri düşünmeye davet ediyorum sizi, maddi ve manevi özgürlüğünüzü verdiğiniz neler var hayatınızda? Soygun düzeni nereden yakalamış sizi? Çıkarın hayatınızdan etlerinizi koparan tüm zincirleri. İçinizde büyüyen ne kadar erdem varsa kökleşmiş erdemsizlikleri yenmeye yetecektir.

Kafka’nın Muhteşem dönüşümü