Okurlarımdan gelen yorumlar ve mektuplar beni her gün dinç tutuyor; geliştiğimi hissediyorum. İyi ki varsınız. Aşağıdaki mektup bir anneden. İzniyle isim vermeden paylaşıyorum.
***
Kızım 3 yaşındayken büyüyünce itfaiyeci olmak istediğini söyledi. Biz de gayet ciddi bir şekilde hangi işi yaparken kendini faydalı ve mutlu hissedecekse onu yapması konusunda hep yanında olacağımızı, onunla gurur duyduğumuzu söyledik. Kızım şu an 7 yaşının içinde. Hala itfaiyecilik hayali devam. Biz de yanında olmaya devam.
İçimde bir yerlerde bunu istemediğim de bir gerçek şimdi, yalan söylemeyeceğim. Yanlış anlaşılmasın, tehlikeyle burun buruna olunan bir meslek sonuçta. Ana yüreği, korkuyor. Tabii felaket kurtarıcısı onlar, saygım da sonsuz. Daha zaman çok; değişir, değişmez bilmiyorum. Ama şunu biliyorum: Kızım bir gün o hortumu gerçekten eline alırsa bizi yine yanında bulacak. Ömrümüz olursa tabii.
Bu arada ben hayalindeki mesleği yapmakta olan bir anneyim. 5 yaşında karar vermiştim. Annem ilkokul, babam ortaokul mezunu. En büyük öncelikleri hep abimi ve beni okutmak oldu. Ama içlerinde kalanı çocuklarına yaptırma misyonunu okutma evresinde tamamladılar. Ötesine karışmadılar, ne olacağımızı biz seçtik. Ve öğretmen oldum ben. Çok şükür ki…
Öğrencilerime her zaman şunu söylüyorum. Bir insana işkence etmenin en etkili yollarından biri her Allah’ın günü yataktan sevmediği bir işe gitmek için kalkmasına ve her gününü orada geçirmesine sebep olmaktır. Bu yüzden her ne kadar kötü niyetli olmasalar da ailelerinizin sizleri yanlış yönlendirmelerine izin vermeyin. Bu hayat sizin.
Ülkemiz maalesef sabahları uyanamamış, asık suratlarla, oflayarak hatta saydırarak işine yetişmeye çalışan insanlarla dolu. Bu gerçekten çok üzücü. Çünkü kazandıkları maaştan bağımsız sevdikleri işi yapmıyorlar bir kere. Türkiye’deki iş algısı da başka bir sorun zaten. Hayatının çoğunu hayattan kopuk, o kağıtları alabilmeye odaklanmış mecburiyetlerle geçirmek… Bu daha da uzun mevzu.
Diyeceğim o ki, çok şanslıyım. Sevdiğim işi yapıyorum. Yataktan söylenerek kalkmıyorum. İş yolunda uyuklamıyorum. Hadi uyukladım diyelim, bahçe kapısından girer girmez “Hocaaaam…” diye belime sarılan bir uyandırma servisi karşılıyor beni. Sonrası bütün gün gençlik aşısı… Onlara öğretmeler, aynı zamanda onlardan öğrenmeler…
Herkesin yapmaktan mutlu olduğu mesleği yapabilmesi dileğiyle…
***
Okuruma şöyle bir cevap yazdım: “Yazınızı zevkle okudum. Sizden ricam, kızınız ortaokul yaşına geldiğinde hala itfaiyeci olmayı düşünüyorsa onu en azında üç farklı bölgeden çalışan itfaiyecilerle tanıştırın, onlara soru sorsun, hatta onların ailesiyle tanışıp çocuklarına da soru sorup konuşsun. Siz onunla sohbet içinde ona rehberlik yapmaya devam edin, lütfen.”
Okurumun şu ifadesine katılıyorum: “Ülkemiz maalesef sabahları uyanamamış, asık suratlarla, oflayarak hatta saydırarak işine yetişmeye çalışan insanlarla dolu. Bu gerçekten çok üzücü.” Umarım bana yazan okurum gibi anne baba ve öğretmenler sayesinde güler yüzle işe gidenlerin sayısı artar. İlgi ve zamanınız için teşekkür ederim. Selamlar.
1
2
3
4
5
6
