Öncelikle hesabı aktif tutarak her an farkındalıklarımızı geliştirmeye ettiğiniz hizmet için çok teşekkür ederim Allah razı olsun.

Ben Doğan hocayı PDR öğrencisiyken kitabını bir yayınevinin psikoloji kitap rafını görünce tanıdım. O sıralar çocukları anlamak onlara fayda üretmek istiyordum. Başarıya Götüren Aile kitabı gözüme ilişmişti ve direkt aldım. Kitap o zamana kadar okuduğum kitaplardan çok farklıydı. Hocamın yaşamın içinden verdiği örneklerin bir şekilde psikolojik rahatsızlıklarla etiketlenmemesi ve bu davranışı suçlamaması nedenleriyle vermesi çok şaşırtmıştı. Üniversitede aldığımız derslerden oldukça farklı hem anlaşılır hem yaşamın içinden bir bakış ve bilinç tarzıydı. Kitapta olan aile toplantılarını hemen ailecek uygulamaya başladık. Kardeşlerimin kendilerini aile içinde daha var hissetmelerini süreçle gözlemlemek çok şaşırttı ve iyi hissettirdi. Kitabı bitirmekle hocamı her yerden takibe almam bir oldu.

Ben herhangi bir videoyu ikinciye izleyebilen biri değilim ancak hocamın birkaç videosunu 3-4 defa izledim. Her birinde yeni bir şeylerin farkına vardığımı hissettim. Hocam o kadar içten ki anlattıkları direkt gönüle hitap ediyor. Birkaç ay içinde hocamın kitaplarının çoğunluğunu bitirdim. İnsanın ergenlik yetişkinlik arası dönemde olmak istediği rol model aldığı biri olur ve benim de Doğan Cüceloğlu olmalıydı diye düşündüm. Bu sevgiden öte bir şeydi.

Mezun olup iş hayatına atıldığımda danışmalarımda hocamın bilinci ve bakış tarzını kullanmaya gayret ettim ve birçok kişinin hayatında bu kavramlar can buldu. Çok teşekkür aldım ama bunların hepsi Doğan Hocamındı. Kendi yaşamımda somut olarak yaşadığım bir durumu da paylaşmak isterim:

Ben bölümümü ataması yüksek bölüm olduğundan çok farkında olmadan yaptığım tercihle seçtim. Üniversitenin ilk yılı sosyal bir bölüm olmasından ötürü haftanın üç günü ders oluyordu geri kalan günler boş. Tabii okul ev arasında bir şeyler yaparken içim de huzursuzdu bir şeyler yapmalıydım ama ne yapacağım hakkında bir fikrim yok. O sıra da Whatsapp gruplarına farklı üniversitelerin PDR, psikoloji etkinliklerinin afişleri atılıyordu. Ben de bu bir işaret olabilir mi hazır vaktim var katılayım diyip o yıl yirmiden fazla faaliyete katılarak alanı alandan hocaları yakından tanıma fırsatı buldum. Sonrasında “bunlar bizim üniversitede neden yok nasıl yapabilirizi” sorguladım. Birinden onay almam lazım 110 kişilik sınıfta beni tanıyan bir elin parmağını geçmez bende yakın olduğum bir arkadaşıma “ya bu diğer üniversitelere giderek katıldığımız etkinlikleri üniversitemizde yapsak nasıl olur?” dedim o da sağ olsun “süper olur” dedi sanki bunu duymaya ihtiyacım varmış. Hızla konuşmadan sonra düşündüğüm faaliyetin krokisini oturumlarını konularını yazarak eğitim fakültesi dekanımızdan randevu almaya gittim. O sıra müsaitti ve kısaca dinlemek istedi. Ben kağıdı gösterince ne anlatacağımı dinlemeden böyle a4’e bir şey karalamakla olmaz dosya oluşturup öyle gel dedi. Bende biraz üzülsem de hızlıca dosya hazırlamaya karar verdim.

Oturdum bilgisayarın başına katıldığım diğer üniversiteden kulüp yöneticilerini aradım ve fikirler aldım. Sonra bunun aynısını yapmak olmaz ilave bir şeyler yapmam gerek diye düşündüm. O sıra bizde staj bulmak biraz zor ve zahmetliydi bende acaba çalışabildiğimiz alanlardan kurumlara stant açtırsak ücret almadan sadece belirli sayıda stajyer alma şartıyla alan sunsak nasıl olur deyip. Bir hafta boyunca bir taraftan araştırma yapıyor hazırladığım taslağı kurumlara gönderip davette bulunuyordum. Davet ettiğim kurum sayısı 40’ı aşmıştı ama kabul eden iki üç kurumdu. Baya kötü hissettim hatta bir an vaz mı geçsem diye düşündüm. O günün akşamında da Youtube’dan doğan hocanın oğlu Timur’la yaşadığı öyküye denk geldim. Orası dönüm noktam oldu ve kendi kendime Recep önemli olan senin gayretin ve niyetin sonuç elinde değil deyip daha büyük bir heyecanla kurumlara mail atıp üstelik bir gün sonra filan internet üzerinden ofis numaralarını bulup arıyordum.

Bir hafta on gün içinde 24 kuruma ulaştı. O sıra konuşmacıları da hocalarımdan diğer üniversitedeki kulüp bağlantıları üzerinden ayarlamıştım. Şimdi sıra bu etkinlikte görev alacakları belirlemekteydi. Fikri yazıya döktüğüm anda ders başında hocamdan izin isteyip sınıfa duyuru yapmıştım. İki kişi harici sonrasında dönüş yapıp bende destek olmak isterim demedi. Tüm programın detayları oluşup afiş çıkartıp tekrar birkaç sınıfta duyuru yaptığımda 40’tan fazla öğrenci gönüllü görev aldı. Etkinliği yirmiden fazla üniversiteden katılımla başarıyla tamamladık. Etkinlikte görev alan arkadaşlarımın çok büyük kısmı firmalarda staja başladılar. Kimisi etkinlikteki öz verisiyle firmalardan yarı zamanlı çalışma teklifi aldılar. Bu sonucu görmek çok iyi hissettirdi. Program sonunda çok şükür birçok kişi bu programla staj, eğitim fırsatı yakaladı, doğru yoldayız aynen devam etmeliyiz. Sene sonuna kadar her geçen gün genişleyen ekibimizle faaliyet sayımız onu aştı. Ve bulunduğumuz senenin sonunda Türk PDR Derneği’nin gerçekleştireceği zirvede üniversite kulüpleri bazında yılın kulübü belirlenmesi için kulüplerden çalışmalarını formla topladılar.

Ve o yıl En aktif PDR Kulübü ödülünü ekibimizle biz aldık. O gün Doğan Hocamın Timur’la yaşadığını dinlemeseydim belki pes etmiştim. Bu söz bana kılavuz oldu. İyi ki Doğan hocam gibi bir değeri gördük ve bu hayattan geçti ve iyi ki sizler sözlerini yazdıklarını bizlere ulaştırmaya devam ediyorsunuz. Her şey için çok teşekkür ederim. Sizlerle yüz yüze de tanışmayı çok ama çok isterim. Umarım nasip olur ve umarım bu yazı sizler için de faydalı olur.

Niyetinizin saflığı ile coşku dolu anlar dilerim.

Saygılarımla.