Bizim kuşağın, halk kütüphanesi denen kavramla tanışması, 70’lerin başıdır. Sınıfçak, kimileyin de okulcak götürülürdük buralara.
Geziye gider gibi…
Pikniğe gider gibi…
Ohhhh, okuldan kurtulduk, ne güzel dışarlardayız bee, dedirtir gibi…
***
Biz, tıpış tıpış giden veletler de… Mecbur götüren öğretmenler de… Programı düzenleyen otorite de…
Hiç kimse. Katiyyen. Asla…
İddia ediyorum ki, ne yapıldığının bilincinde değildi.
Bunu, Mustafa Kemal’in aydınlığından (yıl be yıl) uzaklaştıkça, insan kalitemizin giderek yavanlaşmasına bağlamak gerektiği kanısındayım.
Her işini planlı yapan, attığı her adımın sağlam bir altyapısı olduğu bir yana, geleceğe yönelik net bir amacı da bulunan o yüce insanın vatanı, böyle böyle sıradanlaştırılmış olsa gerektir.
Başka ne denebilir?
***
Benim şehrimin o zamanki çocuk kütüphanesi; kiliseden bozma, ama bir kiliseye ait pekçok ayrıntının da halen yerinde durduğu bir yapıydı. Vallahi çok da sevimliydi. Kovboy filmlerinde gördüklerimiz kadar hoştu.
Neden bozduysak, o da apayrı bir konudur. Kime zararı vardır, tarihin? Ne kadar meraklıyız herşeyi yıkmaya! Yaşanmışlıklara küstahlık yapmaya!
Öyle “esrarengiz” bir binaya, adeta turist gibi giren bir grup haylaz ve uykusuz çocuğun, sanırım ki aklına gelecek en son şey kitap okumaktı…
Sonradan ve tesadüfen kendini kurtarabilmişler hariç, ziyan edilmiş nesilleriz.
***
Kütüphanede idim bugün. İzler Dergisi’nin Nisan sayısının benimle doğrudan ilgili işlemlerini tamamladığım için, kafamda hafiften Mayıs’a geçmiş durumdayım haliyle. Bundan sonrası grafikerimizle matbaanın mail trafiğidir…
Soracak olursanız, yeni sayıya ilişkin, bazı bilgi tazelemeleri yapıyordum. Bir karara ulaşmaya çabalıyordum kitapların ortasında.
Sessizlik… Genç öğrenciler… Lise çağımı düşünmek… Sevgilimle ancak kütüphaneye gidebildiğim yaşımı anımsayıp, burnumun direğinin sızlaması.
Çok sık yinelerim bunu.
***
Okurdan çok yazarın olduğu bir şehirde.
Gogıl amcadan fikir edinip, dünyanın en büyük sahtekarlığını yaparak yazarlık taslanan bir coğrafyada.
Çoğunca, salt okumuş olmak için kitap okuyan, okuduğunu sanan, o yazara asla eremeyen entel bozuntularının memleketinde.
Ve kimileyin de kendilerine bir takım Osmanlıca adlar takıp, edebiyatçılık oynayan narsistler ülkesinde…
Gördüm ve anladım ve anımsadım ki… Kütüphane Haftası’ndaydık.
Sanki, inadına gitmişim gibi oldu yahu!
Çok iyi denk düştü yahu!
Eh kutlu olsun o zaman yahu.
Gürsel Ekmekçi
CAN AKENGİN BİLGİ YURDU DERNEĞİ BAŞKANI
1
2
3
4
5
6
