Yaz gecesiydi. Evimizin, Bekirpaşa Caddesi’ne bakan arka balkonunda başladı ol macera. Haziran, Temmuz, Ağustos, hangisiydi emin diğilim? Ama yıl 1982… İyi biliyorum. Yeşilgiresun Gazetesi’nde yayımlanmak üzere ilk yazımı yazdım. O balkondaki hevesimi, şevkimi, neşemi… O geceki heyecanımı hiç unutmadım. 41 yıl sonra bugün de aynı duygular yüreğimin en gülümseyen köşesinde benimledir. Aramızda kalsın mezara değin de süreceğe benzemektedir.

**

12 Eylül darbesi yeni olmuştu memlekette. Can güvenliği yönüyle bi huzur ortamı sağlanmıştı ama öyle çok mutlu diğildi çoğumuz. Bense, neler döndüğünü tam olarak idrak edemeyen 16 yaşında bi delikanlıydım sadece. Bi paşa var idi. Sormayın. Her gece ekranda… Dilinde sürekli Atatürk… Bi tuhaf, bi garip… Çok özür dilerim, bi yere umumi wc bile açsa adını Atatürk Dinlenme Tesisleri koyacak, o derece samimiyetsiz. Ömrümce tanıdığım en büyük Atatürk sevdalısı, en yürekten Mehmetçik aşığı insan rahmetli babamdır. Bi gece, bi cesaret, tv karşısında haberler izlerken; -“Ben bu herife hiç inanmıyorum baba” deyiverdim. Yine Atatürk diye diye esip gürlüyordu paşa. Babamın yanında bu laf edilir mi? Ediverdim. Büyüklerimiz, onca bilgi birikimlerine, onca gün görmüşlüklerine karşın, günlük yaşam koşuşturması içinde gerçeği ıskalayabilir. Ama çocuk gözü hiçbi zaman yanılmaz. O paşanın Atatürk sözcüğünü sıradanlaştırmakla görevli olduğu, darbenin yüz tane pis amacından bi tanesinin bu olduğu ne kadar da belirgindir bugün. 41 yıl sonra bugün de tüm makalelerim aynı çocuk gözleriyle yazılmaktadır. Varsa bi sırrı, bilmiyorum, bu kadar çok okunması bundandır.

**

Dönemin gençleri, örneğin benden 5 yaş büyük olan canım abim Fahri Ekmekçi ve arkadaşlarının kuşağı kendilerini edebiyata adayarak atlatmaya çabaladılar, o baskıcı dönemi. Çünkü her şey suç… Konuşsak suç, yürüsek suç, sussak suç, otursak suç… Her zaman diyorum. Ben abimin eseriyim. Onlardan esin alarak, binlerce kitabın arasında büyüdüm. Tesadüf, bu satırları yazarken doğum günü sevgili abimin. Hepinizin huzurunda kutluyorum O’nu.

**

İlk yazdığım, “Araba” başlıklı bi gülmece öyküsüydü. Bakmayın, kitaplarım “mizah öyküleri” raflarında yer alır kitapevlerinin. Şu yaşa eriştim, bilmem 3bin tane midir, 5bin midir yazdıklarım, ama “Araba” kadar komiğini katiyen yazamadım bi daha. İtiraf etmeliyim.

**

Cunta eliyle ve Atatürk sömürgenliği yapılarak memleketin adım adım uçuruma sürüklendiğini fark etmek pek de zor olmadı tabi. İyi kötü bi akıl taşıyorduk o gencecik beyinlerimizde. Vatan savunması anlamında yazılar da yazmaya başladım mecbur. Örnek vereyim. Gözümüzün bebeği Giresun Lisesi’ne mescid açılması gündeme getirildi. Kıymetleri kopardımdı kendimce. Artık okul kazanmış, İstanbul vatandaşı olmuştum ama kalbim hep Şehr-i Canan’da idi. Sanırım, bacak kadar Gürsel’den başkasının umurunda olmadı gidişat. O minicik, o ne zararı var dedikleri mescitle başladılar. Bugün Atatürk’e sövmeye kadar götürdüler densizliği. Bu ülkede, özgürce ibadet edebilmeyi bile Atatürk’e borçlu olduklarını unuttular. 41 yıl sonra bugün de tüm yazılarım Mustafa Kemal’e olan gönül borcumla ve tüm nankörleri “aşağılamak” için yazılmaktadır. ** Çok uzun bi süredir Ulus Gazetesi’nin de köşe yazarlarından biriyim. Allah’ıma şükürler olsun, kızlarıma böyle bi onurlu miras bırakacağım. Ata’mızın, Milli Mücadele’nin medya ayağı olarak kurduğu bi gazetede köşem var epeydir. Sordum bi gün, genel yayın yönetmeni sevgili Nevzat Selvi ağabeyime; -“Abi beni nerden buldunuz, kim tavsiye etti”? Meğer Nevzat Ağabey bi zamanlar chp’de aktif siyaset yaparken tüm yurdu dolaşırmış. Giresun’a geldikçe o yazılarımı gösterirmiş birileri. Demek zamanın Giresun’unda fesat olmayan insanlar da mevcutmuş. Dedi ki Nevzat Abi; -“Yıllar sonra adın önüme gelince anımsadım, sadece bu Gürsel o Gürsel mi diye sordum, ben seni o zamandan beri biliyorum kardeşim”… Yani? Ulus Gazetesi’ndeki varlığımı bile Yeşilgiresun’a borçluyum.

**

Çok da uzatmaya, abartmaya gerek yoktur… 1982 yılında, 16 yaşında bi çocuğa köşe veren efsane gazeteci Hasan Öğütçü amcamız nur içinde uyusun. Ömrüm boyunca minnettar kalacağım O’na. Ben, kendi kendine kırkıncı, ellinci yılını kutlayan “görmemişlerden” diğilim. Kendi kendini yazar / şair ilan etmiş hadsizlerden hiç diğilim. Herhangi bi tören düzenleyecek halim yok tabi, manyak mıyım ben? Ayrıca kimse de sakın böyle bi gece falan düşünmesin. İşim gücüm yoğun, vallahi kendi geceme gelemem.

“Ün anıt elin olsun, ben falanım filanım” dizeleriyle bu konuyu kapatalım. Başka ne diyim? Sizler? Bi ”41 kere maşallah” deseniz yeter.