Tolstoy’un özgür ruhlu kadını, aşka esir düşen Anna Karenina ve dramatik sonunu, sinemada izlediğim zaman da çok etkilenmiş, göz yaşlarımı tutamamıştım. Sadece duygu yüklü değil, Tolstoy’un bütün eserleri gibi toplumun değişik katmanlarını ayrıştırarak gösteren, erkeğin çapkınlıklarını hoş görürken kadının aşkını seçmesini ödeten bu çağının çok ötesinde analizler içeren romanı, sadece pas de deux ve zıplamalarla nasıl anlatılacaktı ki? Bale, her ne kadar duyguların beden diliyle ifadesi de olsa, çok katmanlı diyaloglar sadece ayak figürleriyle ifade edilebilir miydi?

Meğer uçuşan bir tül etek de ifadesi yoğun bir dile sahip olabiliyormuş! Zürih Balesi’nin hepsi birer solist düzeyindeki dansçılarının pek çok ödüllü Christian Spuck’ın sanat yönetmenliğinde önemli koreograflarla çizdiği neoklasik dansa dayalı koreografisinden aklımda kalan sahneler, kelebek kanadı hassaslığında uçuşan şifon etekler, sevgilisine sarılmak için ceketini yırtarcasına çıkaran bir âşık, terk edilen ve intikam alan koca, uçarı aşığın terk ettiği kadının siyah tuvaletiyle yapayalnız kalışındaki çaresizlik ve onlarca sahne!

Evet, müzikle, dansla, mimikle, kitabı yeniden okudum, olabiliyor!

GÖRSEL ŞÖLEN

Teknik mükemmeldi, müzik ruhu okşuyordu; kostümler (Emma Ryott) büyüleyiciydi; danslar elbette müthiş bir senkron ve ifade gücüyle tartışılmazdı! Siena Licht Miller, mezzosopranonun arada bir çıkıp bir arya söylemesi ve ona arkada bir piyanonun eşlik etmesi ne kadar hoş olmuştu? Tarlada ekin biçen köylülerin bu öyküde yeri pek anlaşılamadı ama görselliği tartışılmazdı.

Ve Tolstoy’un eseri ne kadar ölümsüz? Bugün de hâlâ, sıkıcı evliliğini bırakıp aşkına koşan kadın, damgalanırken, uçarı âşık hayatını yaşıyor! Gösterinin hiç mi kusuru yok derseniz, turnelere taşıma gereği, minimalist dekoru sevemedim desem? Hele o smokinli görevlilerin uyduruk beyaz perdeyi çekip durması yok mu, gösterinin tek falsosu benim için oydu! O da nazar boncuğu olsun!