önce eskilere gidelim:

– biz uzun yıllar hakyemez apt.’da oturduk giresun’da.. unutulmaz komşularımız, hepsini çok sevdiğim hakyemez ailesinin yeğeni, can dostum organik ömer’le tanışıklığım da bu sayededir zaten.. bizim ömer’in dayısı, uğur dündar’ın bacısıyla evliymiş meğer.. bunu öğrendiğimde ilkokuldaydım.. kendimi, epey uzun bi süre uğur dündar’la çok yakın akraba gibi hissettim, içten içe büyük gururlar duydum.. hatta, tv’de salim dündar’ı gördükçe; ”bu da kesin bizdendür” diyip diyip keyiflendim..

– ”bakır kaplar kalaylansın / şu odada bi mum yansın / uyuyan bahtım uyansın / ah ana beni eversene” türküsüne oldum olası duygulandım.. biraz mahçup olmadım mı mandolinimle çalarken, oldum tabi.. sanki gendim üçün mü çalıyodum? hayır!! daha küçüğüm la!!! olsun, yine de gizli gizli çalıyodum evde.. ama, memleketimin geleneklerini algıladım; evde mum yanması, gelinlik kız var demekti, kapların kalaylanması düğüne hazırlık demekti.. ey gidim.. aha yine gözlerim doldu..

– çanakkale’de Ata’mızın kalbinin üstündeki saate çarpan şarapnel??Ata’mızın hayatını kurtaran saat?? aman Allah’ım ne muhteşem bişidir? ne büyük mucizedir? gerçi, kalbinin üstünde saat taşıyan bi adam daha önce hiç duymadıkdı.. misal babam?? saati hep kolundaydı.. kolundaki siyah tüylerine gurban olduum adam.. varsın olsun, Ata’mızla ilgili her hikaye ruhumuzu okşuyodu işte.. sarı gafasına gurban olduum..

– alt mahalleden bi komşu teyze vardı.. adını unuttum, binnaz teyze diyesim geliyo, galiba öyleydi.. abimle, hakyemez apt’nın denize doğru bakan penceresinden aşşaayı izlerken bi kalabalık gördük.. ”binnaz teyze ölmüş” dediler.. üzüldük.. bikaç sene sonra.. aynı civarda yine bi kalabalık.. yine abimle camdan bakıyoz.. annem üzgün.. ”çocuklar, binnaz teyzeniz ölmüş” diyo.. abimle birbirimize bakıyoz tabi.. ”yahu o gadın zaten öldüydü” modundayız.. demek yanlış anımsıyoz, Allah Allah.. uzun yılllar sonra, abim istanbul’da.. ben yine camdayım, henüz lisedeyim.. aynı yerde aynı kalabalık?? annem cenaze evine gidiyo, fırladı evden; ”apocum binnaz teyze ölmüş, babana söylersin”.. abimi aradım hemen.. gülmekten gonuşamıyom; ”abi, binnaz teyze yine öldü”.. (karşıda abim de gülme krizinde)

****

sonra bugünlere gelelim:

– insanın hangi evi ”kendi evi”dir?? doğduğu ev mi, babasının öldüğü ev mi?? elbette ikincisi.. arada bi hakyemez apt’nı ziyaret ederim.. babamın can verdiği yatak odasında bi müddet sessizce otururum.. ev saabı nazan hakyemez yener ablam bişey demez.. gözlerimizi birbirimizden kaçırırız..

– memleketimin gelenekleri halaa etkiler beni.. eski eşim olcay’ın kına gecesinde en çok ben ağladıydım..

– ben bişey yiyip içerken mutlaka üzerime dökerim.. karpuz lekesi olmayan tişörtüm, meyve suyu lekesi olmayan gömleğim, pattes kızartması yağı lekesi olmayan kazağım hemen hemen hiç yoktur ve bunları bi daha da asla giyemem.. 15 gün falan oluyo, üzerime şarap döktüm bu kez.. gömleğim falan lekelendi tabi.. arkadaş, gece eve girdim, üstümü başımı çıkarıyom, ne göreyim?? fanila niyetine giyindiğim beyaz bi tişörtümün ense gısmındaki etiket bölümü şarap lekesi olmuş.. nasıl olur?? oraya kadar nasıl gider?? tarihteki 2. şarap’nel vakasıdır..

– fazıl hüsnü dağlarca’nın ölüp ölmediğini sık sık unutuyom.. abartmiyim, şu 5 sene içinde, en az 5 kez gogıl’a falan baktım; ”yaa fazıl hüsnü sağ mıydı, öldü müydü”?? dün gece de baktım.. ölmüş.. binnaz teyze bi nevi.. bi türlü tam ölmüyo..

****

aziz ve muhterem kardeşlerim,

budur arz-u halim..

cümleten hayırlı pazarlar dilerim..

Allah’a emanet olunuz..

emekli vaiz gürsullah hocaefendi.