İkinci bebeğini bekleyen anne aşağıdaki mektubu yazmış. Sizi de ilgilendirebilir diye paylaşıyorum.
***
Otuz iki yaşındayım, ikinci yavrumu kucağıma almaya hazırlanıyorum. Panik bir anne tarafından büyütüldüm ve şu an ben de ileri derece panik atak hastasıyım. Kızım 6 yaşında merdiven inerken tutunmadan inemez, hızlı koşamaz ve her konuda temkinlidir. Şimdiye kadar ben bunu iyi bir şey sanıyordum ta ki kızım normal koşarken düşüp bayılana kadar. Evet normal her çocuk gibi koşarken düştü dizi ve dirseği yaralandı ve kendi yaralarını görünce bayıldı. Ben o an çocuğuma ne kadar zarar verdiğimi anladım. Ben emindim kan tuttuğuna, ama yine de içimi rahatlatmak için hastaneye götürdüm; başka bir hastalık değil, benim çocuğum da benim gibiydi, panik bir çocuktu. Ben kızımı düzeltmek, yeni doğacak yavrumu da normal bir çocuk gibi yetiştirmek istiyorum. Lütfen bana yardım edin; değerli bilgileriniz ve tavsiyelerinizle beni de aydınlatırsanız çok sevinirim.
***
Nesilden nesile aktarılan bir durum. Farkına varıp bilinçli yönetilmezse tedirgin ve korku dolu panik atak olan birey kendine özgü ‘emniyetli bir hapishane’ inşa eder ve hayatını bu hapishanede geçirmeye özen gösterir. Tabii “yaşanmamış bir yaşam” yaşar. Hem kendine, eşine, hem de çocuklarına yazık olur.
Bana mektup yazan okuruma önerilerim şunlar: 1- Kendiniz ve kızınız için uzmanlığı panik atak olan bir uzman psikolog arayın ve görüşmelere başlayın; 2- Benim iki kitabımı aceleye getirmeden dikkatle okuyun: A- İÇİMİZDEKİ ÇOCUK; B- GELİŞTİREN ANNE BABA. Bu kitapları okumak ve psikoloğa gitmek size paraya, zamana ve emeğinize mal olur. Ama kesinlikle değer. Başarı dileklerim ve selamlarımla.