Bir okurumdan aşağıdaki mektubu aldım, kimlik belirtmeden kısaltarak paylaşıyorum:

***

Bugün İstanbul’da bir Anadolu Lisesinde mali müşavirlik sınavına girdim. Oturduğum sıranın duvarına baktım. Şu yazıyordu hocam: “HİÇ MUTLU DEĞİLİM!”. Bakmaya devam ettim yine yazmış daha küçük yazıyla “HİÇ MUTLU DEĞİLİM!” Gözüm az ileri kaydı yine yazmış… Empati yaptım… Yüreğim acıdı… Nasıl bir sessiz çığlıktır bu… Her harfi büyük yazmış… Duyun beni demiş… Mutsuzum… Sorunlarım var… Yardım istiyorum demek istemiş bence… Bize gözetmen olan bayana “burda öğretmen misiniz?” diye soramadım… Bu çocuğa yardım edin… En azından seni tanımak istiyorum diyerek bile başlaya bilinir… Gençlere ulaşmak lazım… Çok üzülüyorum böyle yaralı yüreklere..

Sizinle paylaşmak istedim

***

Bu öğrencinin yalnızlığı gözünden okunur, eğer öğretmen öğrencisinin gözüne bakmasını biliyorsa. Bu ergenin acısı, yalnızlığı sesinden, yürüyüşünden, gözünden bilinir eğer anne baba çocuğun halinden anlayan gözlerle bakabiliyorsa. Anne baba, öğretmen gören gözlerle bakamıyorsa o zaman sinsi bir yalnızlık iliklere kadar işler. Yalnız ve öfkeli bir yolculuk başlar. Peki ne yapalım? Hemen arabesk müziği açıp, “Batsın Bu Dünya” diyerek dertlenmeye başlanmadan önce GERÇEK ÖZGÜRLÜK kitabını okumaya başlayalım. Her gün on sayfa! O kadar. Her gün 10 sayfa. Ve baktığını gören anne baba ve öğretmen oluncaya kadar okumaya, gelişmeye devam edelim. Selamlar, sevgiler.