Tam konser gibi değil, yarım konser gibi. Hani mükellef bir akşam yemeği değil de atıştırmalık, sandviç gibi. Gerçi ben iki buçuk saat süren ve bitmek bilmeyen, bis’lerle uzayıp duranlarda da baygınlık geçiriyorum ama İDSO’nun DenizBank’ın 17 yıldır süren desteğiyle Cemal Reşit Rey Konser Salonu’nda yeni normal koşullarda düzenlenen konserinde sadece benim değil, tüm seyircilerin tepkisi buydu, müzisyenler sahneden ayrıldıktan sonra. Herkes birbirine baktı, gidelim mi kalalım mı der gibi, sonra da sağa sola sordu, “Bitti mi?” Yanıt, “Bitti!” oldu. Bitti, tadı damağımızda kaldı!

Gerçi artık hayat böyle, tadı damağımızda kalıyor, hızlıca gitmemek için, eve gitmek gerekiyor! İstanbul Devlet Senfoni Orkestrasıcuma akşamı,18.00’de soprano Burcu Hancı’nın solistliği ve Can Okan’ın yönetiminde olacak, program da çok güzel. Mozart ve Mascagni’den ünlü aryalar. Yağmur da yağıyor, bereket, deyip nihayet geliveren sonbaharı selamlayarak salonun yolunu tutuyoruz. Yeni normalde vestiyer ve büfe yok. Salon üçte bir kapasitede oturmaya açık. Seyirciler maskeli. Üflemeliler dışındaki müzisyenler de maskeli. Programda değişiklikler çok, ne çalıyor izlemek zor, hatta parçaya göre çalan gidiyor, üflemeliler hatta ayrı çalıyor. Artık neyse ne, müziğimizi dinledik. Soprano Burcu Hancı’ya doyamadım. Can Okan da müzisyenler de harikaydı. Çabuk bitti ondan mı, haftaya yine gelin diye uğurlandık, arkamıza bakına bakına çıktık. Madem ki çıktık, biraz da sosyalleştik, evimize öyle döndük. 18.00 konserlerinin iyi yanı, çıkınca yemeğe gidilmesi oldu! 65 plus, sekiz olmadan eve gidecekmiş, yok canım, 65 olan mı var, kimmiş onlar?