Okumak öğrenmenin en kolay yoludur ve gelişmiş toplumların %60’ı okuma eylemiyle öğrenir. Gelişmiş toplum olmanın en önemli göstergesidir aslında kitap okumak ve ne yazık ki biz kitap okumayı sevdireceğimize ona giden yolları gün geçtikçe tıkayıp insanlara zamanlarını değerlendirecek daha kolay daha zahmetsiz yollar sunuyoruz. Okumadıkça cahil, cahil kaldıkça gerideyiz ve beynini televizyona gömmüş kitleler olarak bize verilen aşıyla bilinçsiz ve bilgisiz bireyler olarak yaşamdan geçiyoruz.

“Hiç okumayanın okuma yazma bilmeyene bir üstünlüğü yoktur” der, Mark Twain. Amacı, kimseyi kimseden üstün tutmak olmasa da alfabeyi öğrenmenin, okumayı sökmenin bir amacı olmalı elbette.

Kitap okumayı sevmekle başlar her şey. Öğretmenlerin en önemli görevi okuma yazmayı öğretmeden önce kitabı sevdirmek olmalı. Aslında ailede başlar kitap sevgisi, anne karnındaki bebek altıncı ya da yedinci aydan itibaren dış dünyayı işitebilir, çocuk bizim aynamızdır ve biz aslında yetiştirdiğimiz çocuklarda kendimizi görürüz. Anne babanın şekillendirdiği çocukları işlemeye çalışırız okulda ve bazı davranışlar artık o kadar kalıplaşmıştır ki kırmak çok zordur. Çocuklarımıza yapacağımız en büyük iyiliktir okuma alışkanlığı kazandırmak. Ellerine kitap kokusu sinmiş insan, kolay kolay kötülük yapamaz. O, artık farkındalık kazanmış, davranışlarını kontrol edebilen, doğruyu yanlıştan ayırabilen, doğru kararlar veren , iletişimi ve konuşma becerisi yüksek, kitaplar sayesinde müthiş bir hayal gücü kazanan,  yapacağı her işte farkını ortaya koyabilen , girdiği her ortamda kendini gösterebilen , özgüveni yüksek bir bireydir.

“Hiç okuyanla okumayan bir olur mu “ diyor Yaradan ve ilk emrin ”OKU” olduğunu da düşünürsek okumanın ne denli önemli bir eylem oldu hakkında su götürmez bir gerçekle karşılaşırız. Hayatı, doğayı, kendini ve sırları tanı… Farkında ol varlığının, yemek, içmek, çalışmak ve üremekten ibaret olmamalı yaşam, ruhunda farkındalığını yakalamış, olayları akıl süzgecinden geçirerek kendi doğrularını oluşturan, keşfeden, merak eden, sorgulayan, soru soran insanlardır hayatı gerçek anlamda algılayanlar.

Okumak istediği halde vakit bulamadığını söyleyenler vardır. Kapitalist düzenin getirdiği çalışma koşulları insanların kendine ayıracak vaktini azalttı, hatta vakit ayıramaz oldu çoğu insan kendi düşüncelerini ve ruhunda olanları dinlemeye. Akşamları televizyonun çaldığı zamanı kendimize ve sevdiklerimize ayırabilmeyi başardığımız zaman bahanelerimiz de ortadan kalkacaktır aslında. Toplu taşıma araçlarında geçen zamanlarımızda kaçımız kitap okuyoruz? Gerçek kitap sevdalıları en küçük, en dar zamanlarını bile okumayla değerlendirenlerdir. Vakit var fakat biz farkında değiliz, yokmuş gibi davranmak işimize geliyor, bahanelerimiz var nasıl olsa. Geçenlerde bir genç, ayakta zor durulan üst üste kalabalığın olduğu bir otobüste kitap okumaya çalışıyordu, çoğunluğun etrafına bakındığı ya da telefonla vakit öldürdüğü anlarda, böyle bir davranışın alnından öpmek istiyorsunuz. Ve alnından öpülecek insanlar çoğalsın istiyorum memleketimde.

Ruhsal açlığının farkında olan insan okuma ihtiyacı duyar. Bedenimizin açlığı nasıl ki ölümümüze neden oluyorsa, ruhun açlığı da ruhumuzun ölümüne neden oluyor, öldürmesek de zararlı şeylerle doyurmaya çalışıyoruz, istediği değerleri vermeyince mutsuzluklar başlıyor. Nedenini bilmediğiniz can sıkıntıları, depresyonlar…

Kitabın en iyi dost olduğunu yıllar geçtikçe daha iyi anlıyorum. Ne zaman anlaşılmadığımı yalnız olduğumu düşünsem, boşluklarda bulsam kendimi kitaplara sarılırım. Kitaplığımda ruh halime iyi gelecek bir kitap bulup kelimeleri ilaç niyetine içerim adeta. Kitaplara müptela olmak böyle  bir şeydir. Okumak bir ihtiyaç halini alınca, okumadan geçen her gün ziyandan geliyor. Mucize günlerinizi ziyan etmemeniz, kitaplarla taçlandırmanız dileğimle.