Herkes suskun KAPATIN KANALLARINIZI ZENGİN TV SAHİPLERİ

Sorumluluk kavramı anlamını yitirdi günümüzde. Pas tutmuş

zamanımızın yağı idi sorumluluk. Makinemiz yağsız, takırtılı sesler

çıkarıyor işlerken, dişliler işlevini görmüyor.

Herkes suskun. Aslında susuzluğumuzun suskunluğu bu. Rizikolu 

bir hayata alışmış çalakalem yaşıyoruz, yarını olmayan yarınları,

Sabahı olmayan tan vaktini.

Kilitliyiz.

Kilitli kaldık kendimize, anahtarımız derinlerde yosun tutmuş

deniz dibinde. Sorumluluk damarlarımızı aldırmış olmanın 

bencilliğini yaşıyoruz.

Bize verilen en kıymetli hediyedir zaman. Sorumluluk ve zaman

kavramları karı – koca gibidir. Kan uyuşmazlığı varsa çocukları

sakat doğar. En büyük sorumsuzluğu zamana karşı işleriz, işkence

yaparak yavaş yavaş öldürürüz zamanı. Mekanlar değişir.

işkence odalarımız kahvehaneler, barlar – pavyonlar, yazılıp çizilmemiş

boş sayfalar. Ne fark eder öyle de, böyle de olsa hücremizin

taş duvarlarını kendimiz örüyor, mimarı kendimiz oluyoruz.

öğrencilerimiz dershanelerini internet kafelere taşımış, kadınlı 

erkekli bir boşverdicilik içindeyiz.

Geleceğe teslim edeceğimiz büyük emanet Cumhuriyetimizin

sorumluluklarını bile ne kadar yerine getirebiliyoruz?

Neyi ne kadar yaşıyorsak yetiyor bize. Sığdırıyoruz her şeyi üç

beş satırla bir yerlere.

10 Kasımlarda. 29 Ekimlerde, 19 Mayıslarda iş yerlerimizde, 

okullarımızda birkaç satır bir şeyler okuyup, biraz gösteriş yaptıktan

sonra sanıyoruz her şey tamam, geçmişteki acılar, almamız

gereken sorumluluklar ne çabuk unutulup, yaramız hemen kabuk

bağlıyor. Bize yaraşır bu ülke topraklarına vereceğimiz

emek, harcanan çaba bu kadar mı?

Mutluluğu, mutlu yaşamayı, yarınlara umut ve

hevesle bakmayı neden elimizin tersiyle iteriz, anlamış değilim. Bu

işte bayrağı ilk göğüsleyen aydınlarımız olmalı. Gençliği ardlarına

takıp yarınlara gülen gözlerle buram buram kültür kokan

nefesleriyle geleceğin aydınlarını, her şeyden önce insanlarını yetiş-

tirmek tek erek haline gelmeli, sizlerde. Yeniden bir insan nasıl inşa edilir, rehber olunmalıdır.

Kısacası bizlere eğitim ve öğretimin önemini yeniden idrak

ettirmeliler, öfke seline kapılmadan açıklaması zor dipnotlara gerek

duymadan, eğitmen nasıl olunur, insan nasıl yeni baştan şekillenir

gün ve gelecek için.

Herkes biraz sorumluluğunun farkına varmalı, yaşantımız iyiden

iyiye sarpasarmadan,

Mutlu yıldönümleri, çiçek kokan taze açmış çocuklar için.

Ne zaman başımızı soktuğumuz topraktan çıkarır, tartışması hiç

bitmeyen ama bir sonucu da bağlanmayan sorumluluk duygusunu 

kanserli hasta yatağından kaldırısak sancımız dinmeye yüz tutar sanırım.

biraz daha sağlam, dinamik ve bize yaraşır.

Sevgi de bu edinimlerden biri. Bu konuda ne kadar eprik 

davranabiliyoruz. 

Aşkımızın sorumluluğunu ne kadar benimseyebiliyoruz ?

Hep bir yerlere, ya da birilerine kapatma yaşıyoruz. Hayatımız

bir sörf tahtası, uzun zaman üzerinde kalmak yine iyi yüzme bil-

mekle mümkün. Ya değilse boğulmaya mahkumuz.

Farkındasın içindeki hücrenin, her bir dalı meyve vermiş, yeri

gelmiş seni bahtiyar kılmış sevdan. Yine sorumsuzluğunun pen-

çesinde parçalandı.

Parçalandın…

Ne sen anladın ne de……..,

Ne sen körpesin ne de kent. Gölgelendim.

Isıtmaya çalıştığım şiirlerim öyle soğuktu ki,

Terk edilmişliğimin soğukluğu,

Fırtınalı gözlerinde buza kesti.