Bugün öğleden sonra saat 4 dolaylarında Akmerkez’e doğru yürüyordum. Güneş çıkmış, ılık bir rüzgâr esiyordu. Orta yaşlarda bir kadın köpek gezdirirken durmuş, yolun karşı tarafında birine, “kız kardeşimin köpeği, bugün ben gezdiriyorum,” diyordu. Beni tanıdı, selam verdi, kitaplarımı okuduğunu, çok yararlandığını söyledi ve teşekkür etti. Bana da aynı cümleyi söyledi; “kız kardeşimin köpeği, bugün ben gezdiriyorum.”
Köpek bana pek sokulmak istemedi, ben de üstelemedim. Benim rahat tavrım köpeğin hoşuma gitmiş olacak ki, geldi kokladı, yüzüme baktı, elimi uzattım, kokladı ve başını uzatarak okşanmak istedi, okşadım.
Herkese sokulmaz ama sizi sevdi, dedi. Köpeklerle rahatım, dedim. Küçükken evimizde buna benzer bir köpeğimiz vardı, dedim. Köpeğin adını sordum. “Fındık!” dedi.
İşte o an içimde uzun yıllar bastırmış olduğum bir ağıt depreşti. Zor bela kadından nazikçe izin isteyerek ayrıldım; hüngür hüngür ağlamamak için derin derin nefesler alarak kendimi zor tuttum. Şimdi bu satırları gözyaşları içinde yazıyorum.
Ben 7 yaşlarındaydım. Yazlık evimizdeydik; kuyumuz vardı, bahçemiz vardı, geceleri dışarda cibinlik içinde yatardık. Tavuklarımız, horozumuz, kedimiz, eşeğimiz ve de sevdiğimiz Fındık adında bir köpeğimiz vardı. Küçük bir köpekti; adını Fındık koymuştuk. Fındık cilt hastalığına yakalandı, çok kaşınırdı; tüyleri dökülür ve derisi kanar oldu. Veterinere götürüldü mü, yoksa evde tedavi edilmeye çalışıldı mı, hatırlamıyorum, ama hem ben hem de Şahin ağabeyim ‘saç kıran’ dedikleri bir hastalığa yakalandık. Bunun Fındık’tan bize geçtiği söylendi. Ve bir gün bir ağabeyim, Fındığı çağırdı, karşısına aldı, av tüfeği ile alnından vurup öldürdü.
Fındık kaderini kabul eden bir mahkum gibi, sessiz sakin orada ön ayaklarının üstüne oturdu ve kendisinin tüfekle vurulmasını bekledi. Ve ben erkek çocuğu olarak ağlamaya utandığım için tüm acıyı içime gömdüm; daha doğrusu gömmüşüm. Ve bugün içimde var olduğunu bilmediğim o acı sessiz bir çığlık gibi yol ortasında yine gösteremediğim bir hıçkırık ve saklamaya çalıştığım göz yaşları olarak ortaya çıktı.
Fındık ne kadar içimdeymiş; ne kadar ‘can’mış. Hiç farkında değildim. Sizinle paylaşmak istedim.
Okuduğunuz için teşekkür ederim. Selamlar
Doğan Cüceloğlu – 9 Nisan 2019
1
2
3
4
5
6
